Hazte Oír, Hazte Hipócrita
viernes, 30 de agosto de 2013
Publicado por David Bayona en 22:31 0 comentarios
Història d'un navegant entre records
lunes, 29 de abril de 2013
Cau la gelor al carrer,
mandrós, vaig obrir els ulls a la malenconia,
i els records van inundar l'estància,
van aparèixer polps gegants que em cercaven,
i jo, amagat sota la taula del menjador,
vaig romandre en silenci,
mentre el nivell de records augmentava.
De sobte, vaig poder botar dintre un vaixell,
vaig posar-me el barret de capità,
vaig prendre el timó i virarem cap a dreta,
la brúixola marcava el rumb a seguir,
però un dels polps havia ferit de mort el vaixell,
i poc a poc, els records el feien més pesat;
vaig haver d'abandonar-lo.
I mentre nadava ofegant-me,
vaig avistar uns senyors estranys,
anaven dintre un submarí,
i sense saber com, estava amb ells, a cobert,
i mentre notava que m'enfonsava poc a poc dintre aquell monstre metàl·lic,
a cada segon,
em sentia a casa,
no hi havia temor.
Encara que allò era trist, estava segur,
encara que no estaves, et sentia,
encara que potser mai vindries,
et notava dintre meu,
i de sobte,
sense adonar-me'n,
la marea de records es trobava dintre el submarí,
els senyors estranys em malïen,
i els records, de nou,
m'ofegaven,
i l'última llum, moria.
D.B.
Publicado por David Bayona en 22:27 0 comentarios
Tú, de nuevo.
viernes, 1 de marzo de 2013
El tiempo se detuvo, se congeló,
Quizás nunca entiendas lo que eres para mí,
quizás no llegues a comprender lo que guardo,
quizás porque erré,
quizás porque no supe dártelo,
y no habrá día en que no derrame una lágrima,
un día sin este sentimiento triste.
Sólo gracias por tu tiempo,
tus miradas,
el cielo que me regalabas,
la vida que exhalabas en mi,
los sueños prestados,
Publicado por David Bayona en 7:47 1 comentarios
Expansión, contracción.
domingo, 24 de febrero de 2013
El aire hoy está menos frío,
las nubes se disipan a mi paso,
una nueva canción suena en los árboles,
el invierno deja paso a la primavera, poética,
casi análogo a un sentimiento que te recorre, te atrapa,
te hace crecer, te hace pisar fuerte al andar, no mirar atrás,
y corres, mientras sonríes, lanzas todo lo que te apretaba el corazón,
es momento de gritar, de soñar, de empezar a sentir otra vez mil emociones,
pronunciar mil palabras olvidadas, apreciar la majestuosidad de otro atardecer.
Y a medida que se va expandiendo la felicidad, la tranquilidad y la calma,
comprimes el dolor agudo de tu corazón hasta reducirlo a escombros,
lo amasas contra el sonido de una carcajada, la sonrisa de un niño,
ese dolor del que has huido, parece que le has despistado,
esta vez no persigue, parece cansado, consumido,
gastado, obsoleto, triste de su triste tristeza,
y poco a poco, más pequeño, calla,
se esconde entre silencios de ayer,
ya no acecha, no hay más,
muerte entre árboles.
d.b
Publicado por David Bayona en 23:36 0 comentarios
Petite composition (i)
jueves, 21 de febrero de 2013
Entre cada rama esquiva, lejana,
crece un silencio voraz, feroz,
los pájaros han volado,
las estrellas juegan a esconderse,
el cielo, más oscuro que nunca, te mira,
y te deshaces entre cometas,
el tiempo navega en el infinito ya.
Mais, en train de partir, j'ai reçu l'appel du doleur,
en train de devenir poussière j'ai fermé les yeux,
j'ai senti un vide ici, dedans,
j'ai laissé tomber mon esprit,
s'en aller l'illusion,
l'amour est interdit maintenant.
y ahora, entre el húmedo silencio,
vuela tu horizonte,
entre el estrecho rincón,
corre el pequeño río,
y no deja de brollar,
como lágrimas desesperadas,
y ya no encuentras solución.
d.b.
Publicado por David Bayona en 16:48 0 comentarios
Grupo Planeta o cómo invertir con éxito en posicionamiento
martes, 19 de febrero de 2013
Publicado por David Bayona en 13:45 0 comentarios
Escolta.
domingo, 17 de febrero de 2013
Amolla l'aire, relaxa't vora la mar,
fes-te lleuger, suau,
vòla cap a l'horitzó llunyà,
no penses més allò què perds,
pensa allò què has guanyat.
I entre pensament i pensament,
apareix el teu rostre,
els teus ulls,
les nostres cares juntes,
i és difícil mantenir el vòl,
i caus, altra nit.
Caus en l'oníria, en l'insòmnia,
els bategs del còr s'acceleren,
les llàgrimes comencen a brollar,
i es mulla el silenci de rancor,
d'odi al monstre.
Una paraula teua em torna boig,
tanque els ulls,
pense que estas ací, al meu costat,
et done la mà i remonte el vòl...
D.B.
Publicado por David Bayona en 14:26 0 comentarios
Nichos y marketing viral, ¿el futuro?
sábado, 16 de febrero de 2013
Publicado por David Bayona en 13:11 0 comentarios
Ser mas fuerte que el dolor
domingo, 10 de febrero de 2013
Viento, el refugio del nómada,
Sueños, el consuelo del necio,
Recuerdos, el hogar del que no quiere olvidar,
Palabras, la herramienta para expresar lo que uno siente,
Silencios, el arma de la soledad,
Dolor, el más tenaz de los sentimientos.
Mas dejar todo esto atrás es posible, hoy lo sé,
Tratar de avanzar es posible, lo leo en las nubes,
Duele, mas el dolor no va a poder conmigo esta vez,
Soy mayor, más grande, más fuerte,
Y cada punzada dolerá menos.
Aquí ya hay dos caminos, dos historias,
Y asumirlo es el paso más grande,
Tirar la tiza a la rayuela y saltar con los pies juntos,
Con la inocencia del niño que siempre fui,
Y la fortaleza del adulto que he aprendido a ser.
No quiero viento, sueños, recuerdos, palabras, silencio ni dolor,
Sólo un abrazo para dormirme esta noche,
Solo un latido cálido, sincero,
Pensar una vez más en ti, la última,
Y empezar otra partida a la rayuela contra mi destino.
D.B.
Publicado por David Bayona en 23:47 0 comentarios
Saudades
sábado, 9 de febrero de 2013
Vuela alto la voz en los balcones,
corren las penas de un lado a otro, se escapan,
el dolor más mordaz enmudece y se rinde,
se rinde a la vida, una nueva vida que empieza,
una nueva vida que celebrar.
Se dibujan en el horizonte mil composiciones,
las témperas y el óleo protagonizan la exposición,
y entre tanto, escribo mil palabras de esperanza,
compongo mil versos caprichosos,
guardé los tristes en un cajón y hoy vivo.
Porque en tan sólo un segundo, todo puede cambiar,
puedes percibir lo bella que es la vida,
lo que merece la pena vivirla,
dejar de esquivar al destino,
y entregarse a él, vivir de nuevo.
D.B.
Publicado por David Bayona en 14:11 0 comentarios
Oda y despedida de Oporto
miércoles, 6 de febrero de 2013
Como el viento maneja un periódico roto,
El destino me manejó a mi, me ensalzó, me hizo volar y llegó la despedida.
Cúmulo de casualidades, agua de la fuente más prohibida, llegaste sin esperarte,
Y entre el viento del río, Aliados y dibujos nació una historia.
Llenaste de color cada gota de lluvia, tu sonrisa me calentó el alma,
Y entre siglos y edificios pareció salir la luz,
Sacar la oscuridad del corazón y respirar, esta vez más fuerte,
Hasta que volvamos a juntar la mirada, soñar, y despertar juntos.
Gracias Oporto.
Publicado por David Bayona en 2:12 0 comentarios
Volar sin ti.
viernes, 1 de febrero de 2013
Pasa el tiempo,
Cambian las estaciones,
Y ya no estás volando conmigo por los aires,
Ahora vuelo sólo, sin ti.
Publicado por David Bayona en 12:56 0 comentarios
Columpiarse en el vacío.
jueves, 31 de enero de 2013
Cuando ya no tengas la fuerza para seguir,
sucumbe a la tristeza, déjate agarrar,
siente el frío abrazo del silencio,
colúmpiate en el vacío,
y salta cuando estés arriba, quizás vueles,
déjate atrapar por la fría mañana,
cuenta hasta tres,
e intenta respirar.
Ya no queda nada,
ni las ganas,
ni la emoción,
sólo un intenso dolor,
sólo una vida que se escapa,
y cuando llevas tanto peso sobre los hombros,
mejor hundirse a seguir tragando,
mejor dejar de intentar respirar,
mejor escapar para siempre.
Publicado por David Bayona en 9:19 0 comentarios
Colarse entre el silencio.
miércoles, 30 de enero de 2013
Cada árbol lleva sita una palabra,
cada edificio de esta ciudad, un te quiero,
cada calle, cada coche camino a casa, un te echo de menos,
y la ciudad se convierte en una carta para ti,
el mundo se ha convertido en un mensaje secreto,
yo lo escribo cada día para ti,
yo aguardo poder contarte mil señales secretas,
pero sé que quedarán siempre dentro de mí.
El cielo esconde nubes mágicas, esas que sólo veíamos nosotros,
el mar viene y va, y me trae mensajes en botellas de nuestros días de playa,
pero el recuerdo no parte, queda dentro, muy dentro, hasta hacer gritar.
A pesar del dolor, te quiero.
A pesar de cada error cometido, te amo,
y entre tanto, el cambio es más evidente, más fuerte,
y sólo vivo por esperar, por aguardar.
Las golondrinas vuelan libres, silenciosas,
como mi corazón, congelado, aletargado,
y si te encuentras estos versos,
si llegas a alcanzarlos y tocarlos con tu mano,
sabrás cada vez que los leas que sigo aquí,
ahí a tu lado, sentado en tu cama,
con mil palabras de perdón,
con mil de amor,
y con tres que definen todo: te amaré mejor.
Recuerdo, siempre, que aquí estaré,
que tu sonrisa es más especial que nada en el mundo,
que tu mirada una vez voló con la mía,
y que siempre,
pase lo que pase,
vivirás dentro de mí.
D.B.
Publicado por David Bayona en 10:39 0 comentarios
Oda a renacer
sábado, 26 de enero de 2013
Tú, que llegas con la primavera,
que llenas un vacío infinito,
que haces reír a cada nube,
que haces aparecer el sol entre esas nubes,
que juegas y ríes ya en mi sueños,
que miras la vida con los ojos abiertos,
tú, que ni siquiera has nacido,
y ya estás conmigo.
Tú, que vives en cada ilusión,
que me das la fuerza cada mañana,
prometo ser tu mejor amigo,
prometo verte crecer, estar contigo,
verte caminar, ayudarte cuando te caigas,
levantarte, impulsar tu bicicleta,
curar tus heridas,
llenarte el corazón.
Y aunque no tengas nombre aún,
estás ya dentro de mí,
aunque tus latidos permanezcan escondidos,
los siento, te oigo respirar,
porque eres el renacer de lo más puro,
porque eres el agua más fresca y límpia,
eres todo lo que necesitaba.
Llegarás, y yo llegaré contigo,
quizás algún día te cuente que te dediqué unos versos,
quizás te explique los motivos de este renacer,
de la fuerza que me das,
de por qué tu sonrisa lo iluminará todo,
de por qué veo entre los matices de "esa foto en blanco y negro",
veo la felicidad más grande.
Gracias por venir,
gracias por dejarte acariciar en mis sueños,
gracias por abrazarme entre mis ilusiones,
ansío el día en que te sostenga en mis manos,
te mire a los ojos,
y sepa que creceremos juntos,
y aprenderemos el uno del otro;
gracias.
D.B.
Publicado por David Bayona en 0:14 0 comentarios
Maldita dulzura
viernes, 25 de enero de 2013
Extraño tu dulzura, esa que me abraza cada noche,
extraño tus besos, esos que perdí,
añoro la vuelta a casa después de verte,
despedirme pero hablar contigo a los cinco minutos,
que siempre estés conmigo,
aunque lo sigues estando sin estar.
Te quiero.
Publicado por David Bayona en 20:08 0 comentarios
Segunda noche más oscura.
miércoles, 23 de enero de 2013
Pasan las horas, instantes,
pero yo me quedé atrás hace tiempo,
muy atrás;
y las manecillas están quietas, tristes,
esperando que vuelvas,
esperando lo imposible,
y mientras,
la tristeza,
me consume,
cada día un poco más.
Entre tanto, te echo de menos,
muero por volver a besarte,
por abrazarte,
acariciarte en cualquier parte,
volver a desearte las buenas noches,
levantarme con una sonrisa porque sé que acabaría el día contigo.
Y entre tanto, muero, triste y sólo,
entre tanto, pago errores,
pero, ahora y siempre...
serás lo único.
D.B.
Publicado por David Bayona en 1:41 0 comentarios
Cuando el peor de los temores sucede.
martes, 22 de enero de 2013
Cuando tanto dolor, tanta tristeza no cabe en un corazón, se rompe,
cuando sientes que llegas al límites de tus fuerzas, vuelves a caer,
cuando absolutamente nada tiene sentido, lloras contra la pared,
cuando, uno tras otro, caen los pilares de tu vida, te lamentas,
y cada error duele más que el anterior,
y todo deja de importar,
y nada es como ayer,
es triste,
gris,
negro.
Cada calle, en silencio, reza su nombre,
Además, el cielo se ha cerrado, no hay luz.
Rozas la locura, la tormenta está sobre ti de nuevo,
Los caminos se han borrado, todo es barro,
Omites una última punzada y te cobijas entre la almohada.
No se puede expresar tanto miedo, tanta rabia,
quizás nadie que lea estos versos sienta esta tristeza,
la sensación de jamás poder volver a casa, porque mi casa eras tú,
la sensación de morir en vida, de recomponer un espacio vacío,
la sensación de querer coger aire y atraparlo en un puño,
la amargura más profunda.
Sé que jamás te dejaré de querer,
que seguirás siempre a cada paso,
y quizás eso me haga enfermar,
me haga perder el norte, llenar todo de sufrimiento,
pero qué importa ya...
Estés dónde estés. te quiero,
y si en otra vida coincidimos,
créeme...
que jamás te volvería a dejar ir,
jamás te volvería a perder,
siempre estaremos juntos aunque no estés.
D.B.
Publicado por David Bayona en 2:03 0 comentarios
Camino a casa.
domingo, 20 de enero de 2013
Después de la tristeza, levantar la mirada,
aún ves borroso, aún arden los ojos,
aún duelen los errores,
pero levantas la mirada, eso es lo importante,
y ves que no estás sólo;
y ves que has cambiado,
y ves que hay caminos que explorar.
Secas la penúltima lágrima antes de levantarte,
apoyas en el suelo las manos para impulsarte,
ya no estás abatido en el suelo,
ahora puedes caminar,
ahora puedes saltar de baldosa en baldosa,
puedes sentir el viendo de una vida nueva.
Dejas que la felicidad te invada,
miminizar la tristeza es posible,
hacer que lo malo sea pequeño, minúsculo,
arrugarlo como una bola de papel,
lanzarlo lejos y respirar el nuevo aire,
limpio, transparente, azul.
Empiezas a correr mientras suena tu canción,
ya no es nuestra, pero no me voy a detener,
ya no es nuestra, y la seguiré escuchando,
pero cada punzada duele un poco menos,
cada recuerdo arde un poco menos,
cada grito de rabia se ahoga más rápido.
Ya nada podrá pararte,
recordar instantes te ralentiza,
pero ya no te detiene, ya te levantaste;
sabes que quizás nunca llegarás a secar la última lágrima,
pero dolería más saber que el dolor ha acabado,
que seguir visitándolo de vez en cuando,
ahora has vuelto a casa.
D.B.
Publicado por David Bayona en 15:26 0 comentarios
Mi tristeza
jueves, 17 de enero de 2013
No me indigno, porque la indignación es para los fuertes. No me resigno, porque la resignación es para los nobles. No me callo, porque el silencio es para los grandes. Y yo no soy ni fuerte, ni nobble, ni grande. sufro y sueño. Me quejo, porque soy débil; porque soy artista me entretengo tejiendo con musicalidad mis quejas y retocando mis sueños conforme el modo que encuentro de hacerlos mas bellos.
Solo lamento no ser un niño para poder creer en mis sueños o un loco, para poder alejar de mi alma a todos los que me rodean.
Tomar el sueño como algo real, vivir demasiado los sueños impuso esta espina a la rosa falsa de mi vida soñada, que ni siquiera los sueños me agradan, porque les encuentro defectos.
Ni siquiera pintando ese cristal en coloridos tonos me oculto el rumor de la vida, ajena a mi estar observándola, tan del otro lado.
Dichosos los costrucotres de ideas pesismistas! No solo se amparan en ellos mismos de no haber hecho nada, sino que además se alegran de lo que explican y se incluyen en el dolor universal.
Yo no me quejo del mundo.
No protesto en nombre del universo.
No soy pesimista. Sufro y me quejo, pero no sé si lo que hay de malo es el sufrimiento, ni sé si es humano sufrir. Qué me importa saber si eso es cierto o no?
Sufro, y no sé si merecidamente.
Yo no soy pesismista. Soy triste.
Publicado por David Bayona en 13:49 0 comentarios
Rendirse al recuerdo.
domingo, 13 de enero de 2013
El viento azota los momentos más felices,
mezcla en tu interior sonrisas y lágrimas,
sacude cada silencio, cada grito,
hoy te rindes a los recuerdos,
sucumbes a ellos,
dejas que entren por cada vértice de tu cuerpo,
te zarandean, penetran en ti,
y no tienes intención de dejarlos ir.
Esos días en que el ayer te conquista,
cuando clava su bandera en tu costa,
la brújula desdibuja norte y sur,
no hay arriba ni abajo,
no hay izquierda o derecha,
todo es confuso, triste,
y te pierdes entre épocas pasadas.
La lluvia cae en tu cama,
la nube más grande está sobre ti,
la tormenta perfecta vive dentro de ti,
sólo esperas que pase pronto,
que la virulencia acabe,
poder recoger de nuevo los pedazos,
armar de nuevo puertas y ventanas antes de la nueva tormenta,
estar preparado.
Pero nunca nada es suficiente,
sientes que quieres dejar entrar los recuerdos,
sientes que tú quieres que vivan contigo,
esperas su llegada,
ya están aquí...
¿Los sientes?
D.B.
Publicado por David Bayona en 17:16 0 comentarios
No más cuentos
viernes, 11 de enero de 2013
Y vuelvo a caer,
En pedazos más pequeños que ayer,
Empiezo a acusar la caída y ya no soy yo,
El corazón voló para vivir entre tus sonrisas,
La magia desapareció, ya no quedan cuentos.
El aire se ha hecho denso, difícil de respirar,
Tragas el dolor a grandes sorbos,
Y en la oscuridad gimoteas,
Te estremeces, exhalas,
Y sabes que mueres poco a poco cuando los recuerdos azotan,
Sabes que ya no estás vivo.
Y cada letra duele,
Porque sale de dentro, porque es cierta.
Cada segundo se atasca y vuelves a mi mente,
Estás cansado, los ojos vacíos de llorar,
Y entre el óxido de mis huesos chirrían recuerdos,
Un triste susurro lejano,
E imploras el silencio final.
D,B
Publicado por David Bayona en 19:09 0 comentarios
Caída
miércoles, 9 de enero de 2013
De nuevo una lágrima,
de nuevo una punzada,
de nuevo todo deja de importar,
de nuevo caes...
Te agarras a una nube, mas llueves,
te agarras a la estrella más cercana, arde,
intentas agarrarte a algo, pero estas fuera de control,
tu cuerpo da vueltas en el aire.
Ya no te sientes preparado para seguir la caída,
ya no quedan fuerzas, lamentos,
ya no quedan ganas de gritar,
aliento que exhalar.
No tengo ya nada en lo que creer,
dicen que el secreto es ir detrás de un sueño,
pero mi único sueño se fue,
eras tú.
Publicado por David Bayona en 16:39 0 comentarios
Vivir soñando, soñar viviendo.
lunes, 7 de enero de 2013
Después de una gran tormenta llega la calma,
después del más temido de los llantos, el vacío;
el silencio invade cada rincón, y no estás.
Sientes cada ausencia como un grito de rabia,
cantas tu canción y de tu voz sólo salen esos gritos,
nadie te escucha, una nube gris habita el aire,
nunca el cielo había estado tan vacío.
El sueño que viviste se fue,
despiertas, y te lamentas por no seguir soñando,
no hay nada que quieras ya que revivir ese sueño,
tu vida es cada vez más superflua, sólo quieres soñar.
Porque siempre apareces, créeme,
siempre apareces en cada sueño,
allí podemos abrazarnos, ser felices.
Te da igual estar loco,
el cambio ha llegado y ahora la calma,
tus recuerdos siguen dentro de mí,
respiras mi aire,
cierras mis ojos cada noche,
empujas mi paso al caminar,
eres la fuerza que me permite seguir.
Y como siempre solíamos decir,
ahora ya no es de otro modo,
esta noche,
como cada noche,
soñare "con los angelitos",
soñaré contigo,
me arroparás,
te abrazaré,
y cuando despierte,
nos veremos otra vez al anochecer,
nunca la vida había sido sueño hasta este punto.
D.B.
Publicado por David Bayona en 18:18 0 comentarios
L'última espurna
jueves, 3 de enero de 2013
Publicado por David Bayona en 14:46 0 comentarios